Lief Dagboek, El hier. De herfst start in Rotterdam elk geval in stijl. Práchtig weer for a change.

Waar begin ik? Als de telefoon gaat en een onbekende man vraagt een vrouwelijk supersetje uit te kiezen voor zijn chérie en het mooi ingepakt aan haar mee te geven – het mag niet te braaf? Of als zijn vriendin op mijn uitnodiging binnenstapt – slanke vrouw, begin 40, de eerste meters nog bellend met haar werk, om daarna in de sensuele sfeer van My Sin wat aarzelend te verdwalen? Als ze Schrijver op de beige canapé vlak voor ze vertrekt laat blozen met haar heldere ogen – terwijl hij toch wel wat aan kan? Of als ze weer terug komt, langzaam ontspant en haar verhaal vertelt op voorwaarde van anonimiteit?

Óf, lief Dagboek, wil je weten van mijn delivery van man die een oogje op me heeft, dat ook zegt en me in de watten legt bij elke collo die gesjouwd moet?

Of als vierde keus, Dagboek, weet jij nog een recept waarmee een stel dat lang bij elkaar is weer net zo verliefd wordt als toen alles begon? Zo erg dat de vonken er opnieuw vanaf spatten? Dat dag en nacht omdraaien? Dat ze voorgerecht, diner, toetje én ontbijt weer van elkaars lijf likken? Of kán zoiets helemaal niet, zelfs niet als je de halve boedel van My Sin in stelling brengt?

Ok, jij wint. Het wordt Het Stel. Kijk, komt net een appje van hem: “We gingen zo uit eten, maar ze wil niet meer 😊”. Ik grinnik. App terug: “Wil thuis blijven zeker?” Hij weer: “Yesss”. Dat geld is goed besteed, denk ik dan en wens beiden een spannende avond. Ik weet hoe schaars de tijd is voor ze. Ze zijn nog niet allebei gescheiden.

Dertig jaar zit ik in het vak – verleiding verkopen ís een vak – maar dit is bijzonder. Alles welbeschouwd is het de reden waarom Wil en ik My Sin doen: door ons ontwikkelen mensen zich. Onzeker bij de start. Stilletjes. En het einde? Zoals Amerikanen zeggen: With a coffee in one hand, and confidence in the other.

Terug naar Het Stel. Zij is jong, maar niet piep. Slank – zei ik al. Met de goeje outfit onverslaanbaar op een manier waar andere vrouwen een moord voor doen en zeker ík, haha, met mijn toonbankbuikje. Ze doet denken aan de hoofdrolspeelster van The Matrix, maar dan Nederlands, dus felblauwe ogen en lange benen. Voorts smalle heupen, mooie schouders en fijne borsten. De tekst op het puzzelstuk dat ontbreekt? Zelfvertrouwen. Hé daar is vuilnisman trouwens. Hij zwaait. Ik zwaait. We lachen. Niks geen schuwheid. Grappig he?

Too many of us are not living our dreams. We’re living our fears.

Too many of us are not living our dreams. We’re living our fears. Hoe waar is dat. Maar hoe zou jij je voelen, Dagboek, als een man verliefd op je wordt, opwindend inbreekt in je leven, je een angstaanjagend-sensuele winkel instuurt die voor je binnenkomt al op de hoogte blijkt van je slipmaat, cup en borstomvang en de opdracht heeft pikante lingerie voor je te selecteren – geld speelt geen rol? Da’s toch supergaaf maar doodeng tegelijk?? “Ik ben helemaal niet gewend in de watten gelegd te worden”, zegt ze tijdens ons eerste contact. “Zo als Vróuw behandeld te worden. Zóveel aandacht te krijgen. Zo van gôh, is dit voor míj? Ik zag hoe achter haar ogen haar leven aan haar voorbij trok. Ze fronste even.

Aandacht, Dagboek. Zo simpel. Niet je uiterlijk. Niet je lengte. Niet je inkomen. Zelfs niet het merk van je lingerie – al helpt dat wel, haha. Het gaat om de manier waarop je je lief tegemoet treedt. Om je ogen. Je balans in zelfvertrouwen en sensitiviteit. Én o ja, om je geur.

Maar vrouwen die net uit een decennialange relatie stappen zijn dat vergeten. Slank voelt zich dik. Lang vindt zichzelf te opvallend. Mild en gevoelig voelen zich genegerd. Fijne boezem vindt zich a-sexy. “Wie niet”, antwoord ik als ze dus twijfelt in de paskamer. De mooiste vrouwen, valt me al jaren op, zijn het meest onzeker. Maar ik zag hoe haar ogen oplichtten toen ze het pakje de eerste keer aannam. Het avontuur. De spanning. Nét tegen haar grens aan.

Een man is verliefd op een vrouw. Hij wint haar stap voor stap voor zich. Waarom behandelt niet élke mens z’n geliefde als een kostbare schat, peins ik, terwijl ik dozen uitpak. Omdat lang niet elke vrouw dat wíl? Omdat gevers zélf chronisch onzeker zijn? Mijn eigen vent is ook niet zo aanhalig bijvoorbeeld. Of verloren de aandacht en creativiteit waar romantische of uitbundige liefde om vraagt het van de babyluiers, geldzorgen en allesvernietigende dagelijkse patronen?

In de winkel zijn mijn tips vaak simpel. Het zijn meer aanmoedigingen. Draag je een jurkje vanavond? Dan is een jarretel leuk. Daar kun je je kousen dan onder doen. Geen netkousen voor jou? Probeer dan dit eens. Dat draag je over je slipje. En in dit geval: Nee, je hoeft niet te betalen. Da’s geregeld.

Een fijne vrouw met sinds kort een zeer oplettende, opwindende en lieve man. De eerste keer adviseerde ik stijlvol. Franjes over een prachtig opengewerkte bh? Eventueel met tepelkruisjes? Nog een stap te ver. Mooi en classy dus, maar wel sexy. De tweede keer gaat ze verder. Handschoenen – altíjd al bingo in de slaapkamer, maar deze zijn speciaal, met ringen kun je ze vastmaken, en twee speeltjes uit de kelder – ook éen voor hem. Een maskertje. De derde keer stuurt hij per telefoon aan op een blinddoek en handboeien – superspannend. “Het werkt allemaal wondergoed uit“, lacht ze, als ze de vierde keer een jarretelbody met kousen en een prachtig aan de achterkant opengewerkt slipje past met een strikje boven haar fraaie billen.

Eind goed al goed, lief Dagboek? Was het maar zo mooi. Er lijkt een soort wet van behoud van ellende te zijn, denk ik als ik de men’s wear uitpak. Ja, we zijn gedrieën anderhalve maand verder. Ja, ze is een ander mens nu. Gegroeid. Meer balans. Meer vrouw. “Ik werk in een mannenomgeving maar was me nooit bewust van mijn sex. Dat ik onderwerp van begeerte zou kunnen zijn.” Maar deze vrouw blijft intussen wel de manager die ze altijd was. Ze wil nu door naar stage two. Het knelt steeds sterker dat zij vrij is en hij niet. Ze wil hem voor zichzelf. Helemaal. Van binnen en buiten. Dag en nacht. De voor- en achterkant. Van onder en boven. Zonder enig inhouden. Hij ontketende het zelf. Of ik dat even wil opschrijven. Hoe verwoordde Lady Gaga het ook weer, twaalf jaar terug? I want your ugly, I want your disease. I want your everything as long as it’s free. I want your love. Love love love. I want your love.

Of haar stukkie al klaar is, peilt ze licht ongeduldig – ze wil het eerst lezen. Is het ooit af’ denk ik, terwijl ik dit typ? Toch zonde. Hoe weten we dan hoe het afloopt? Zou ze die mokka transparante cape nog passen? Een zweep uitproberen? With a coffee in one hand, and confidence in the other? Tijd om naar huis te gaan, Dagboek. O kijk. Een laatste appje: “We vinden jullie verhalen op de site erg leuk. En nog dank voor alle service.”