‘Ja, grinnikt hij, die lippenstift..’ Maar hij wordt direct overtroefd. ‘Nee, je moet beginnen met hoe we hier bínnen kwamen.’ Ze kijkt hem vrolijk en liefdevol aan. Hij, kale, schrandere kop, houdt duidelijk van het leven. Denkt er soms het zijne van. Ron is zijn naam. Zij, mooie vrouw, verzorgd, midden vijftig, extravert, zomers, goed lijf. Annebel. Sinds een jaar of vijf bij elkaar. Zojuist ging het erover dat hun Griekenlandreis op het állerlaatste moment ge-corona-canceld werd. Dan steekt ze van wal.

‘Ik had een cupmaat die reusachtig was. Mannen vonden het leuk, maar mij zat het ongelooflijk in de weg. En lingerie.. tja.. áls ik al wat vond, was het megadegelijk. Ik droeg vooral truien. Na jaren dubben besloot ik drie maanden terug me toch te laten opereren. Met de chirurg overlegd – een hele goeje en ik zei hoe ik erover dacht. Ik wilde er niets in, gewoon natúurlijk. Geen cosmetische toestanden.’ 

Door haar witte jurk herken ik contouren van óns ondergoed. Het zit prachtig. Soms ben ik zo trots op wat we doen. Over wat het kan doen met mensen. Ze ziet er gaaf uit. Vrouwelijk. Mooi. Vol, maar niet extreem. Kléedt zich er nu ook op en laat de wereld meegenieten van haar nieuwe geluk. ’t Is dat ik op mannen val, glimlach ik soms van binnen.

‘Anderhalve kilo ging eraf. Heb je tig jaar zo’n beeld van jezelf en niet al te positief. Dat is het vervelende van vrouwen vaak. Ze vergroten hun negatieve kanten te veel uit.’ Moeiteloos worden we het hier al knikkend over eens met zijn drieën. 

Steels kijkt ze Ron aan. ‘En toen nam hij me hier naartoe. Ik was hier lang geleden wel eens, maar ja… niets paste… En nu? Er kunnen ineens dingen die nooit konden. We pasten het één na het ander. Zo van jóh, als dít kan, en, als je dát mooi vindt. Wij raakten in feeststemming.’

Ik weet nog hoe Ellen die middag bh’s, sets, tops, corsetten en andere stemmingverhogend moois aandroeg. De weken erna zouden ze hun halve garderobe upgraden met My Sin in the front row. ‘Soms stonden én Ellen én Wilma én Ron, alledrie in mijn paskamer. We hebben zó gelachen. Ik werd er ook zó blij van.’ Ron gniffelt in zijn stoel. Zijzelf straalt. ‘Vroeger kon niets en ineens kom je hier en blijkt the sky the limit.’ 

Ron vond die tieten-1.0 leuk speelgoed, daar niet van, maar moedigde Annebel aan te doen waar ze al zo’n tijd omheen cirkelde. Tijdens hun gesprekken verminderde haar onzekerheid. En hij vond uiteindelijk bijna alles mooi en heerlijk en begeerlijk. 

‘Ik heb ook hém daarna uit zijn boxers gekregen. Nu heeft ie léuk ondergoed. Sexy. Strings.’ Ze haalt de slip met cockring aan en neemt lachend een slok. Ze zijn vrolijk. Ze gniffelen. Het is gezellig.  

Haar omgeving reageerde ronduit positief. Fronsend: ‘Ik Had het veel eerder moeten doen. Je kijkt daarna zo anders naar jezelf. Ik ben nu 55, voel me sexy.’ Ze denkt, maar dat houdt Annebel zelden lang binnen. Kijkt Ron met glimmende ogen aan: ‘Vanochtend, met die láarzen.’  

Ron tempert de euforie wat. Vertelt hoe ze aanvankelijk zwaar in mineur was na de ingreep. De korsten. De haakjes. De blauwe plekken. Onzeker. Onze winkel werd haar anti-depressivum. ‘Ze zag alleen negatieve dingen – ik móest die gedachten zien te doorbreken. Dus nam ik haar mee naar hier. In het begin twijfel: kan het wel? Past het? Ik zei: probeer het nou maar. En toen ze merkte dat ze zich er vrouwelijk in voelde, zag ik een heel ander type ontstaan. Uren later waren we er nóg.’ 

Inmiddels zijn onze laatste klanten naar huis. Ron en Annebel staan op. Hun witte wijn is op.

Met hun jas al aan: ‘Oh ja, nog even die lippenstift.’ Maar nu pakt Ron hem over: ‘Op een gegeven moment zegt Wilma: “Ik heb nog wat voor je. Wat voor kleur lippenstift gebruikt ze? Ik: ehhh, rood.’ Ze stopt een dingetje in mijn zak. Wij naar een restaurantje. Nou, het bleek een heel bijzonder, ingenieus, en verdomd lekker dingetje.” Weer gelach. Annebel, terwijl ze naar de deur loopt: ‘Goedkoper dan bij de Douglas en je hebt er meer plezier van. Een stift vol goede vibraties. Elke vrouw moet dat in haar assortiment hebben.’

Ik doe het rolluik naar beneden. Anders betaalt de verzekering niet uit. Ron werkte vroeger als piloot. Uniformen… Hoe zei hij het ook weer? “Er is hier een extra dimensie ontstaan.” Daarna zette hij nog even onze service en menselijk contact in het zonnetje. Ze wonen niet in Rotterdam. Ik hoop dat ze veilig thuis komen. 

Kom, de zondag lonkt.