Het lijkt of ieder alleen nog maar over corona praat, maar er gebeurt natuurlijk veel meer. Neem de verse bloemen op onze toonbank. Dieprood met groen. Op het kaartje een blauw hartje. Een bedankje omdat Ellen en ik afgelopen maanden op haar familie in de buurt letten. De jonge vrouw voor de toonbank: “Hij was steeds vaker de weg kwijt. Het ging niet meer. Bleef huilen als ik bij hem was. We hebben een zorgplek voor hem gevonden. Nog even samen de kamer bekijken en dan over.” 

“Ja”, denk ik. Mijn ogen checken automatisch de winkel. Het zijn de beslissingen waar niemand dol op is, maar waar elk kind vroeg of laat voor komt te staan. Vaak het einde van een tijdperk. 

Maar ik zie ook iets ánders. Ze zit vol energie. Ellen is me voor: “Maar je straalt óok blijheid uit.” Weg frons. Open gaat haar gezicht. “Ja, hè? Ja, éindelijk! Het is uit met mijn vriend. Tien jaar waren we samen, maar ik kreeg niet de aandacht die ik nodig heb. Ook niet in bed. Ik stelde therapie voor. Relatietherapie. Sekstherapie. Van alles probeerde ik. Hij wilde niets. Alles lag aan mij… En toen, via Tinder, een nieuwe. Díe is leuk. Hij vindt me práchtig!”

In haar kittig zwarte rokje neemt ze de trap naar kelder. Halverwege: “Eindelijk, na tien jaar. Het kán weer!” Wij schieten in de lach. 

Wat kunnen mensen het góed hebben samen. Ook nú. Wat kan My Sin helpen daarbij. Júist nu. 

Een mooi gordeltje. Een transparante top. Een open bh, kousen en een broekje met een dildo. Het zijn haar ingrediënten voor een heerlijk weekend. Ze zwaait als ze de straat op gaat.

Ikzelf help inmiddels een jonge vrouw. Zíj komt voor het eerst. Ook voor háar een mijlpaal: een rood-katoenen touw dat ze afrekent en in haar tas laat glijden. Ik hoop vurig dat ook háár lief het prachtig vindt.

Perfecte bloemen. Een hond die blaft buiten. In gedachten vraag ik de huisbaas om de huur tijdelijk te verlagen. 

Toch weer wat corona in dit verhaal.