Er is post. Voor onze verjaardag alvast. Iris Pronk. Schrijfster/columnist bij Trouw. Ze werkt aan een boek over Dorrestein. Renate Dorrestein was schrijvend feministe zo rond de jaren ’80, tijdens – dit is jargon – de tweede feministische golf. Vraag het ChatGPT en in seconden eindigt ze bovenaan in een rijtje invloedrijk. Ze overleed bijna zes jaar terug, waarop Cisca Dresselhuys van tijdschrift OPZIJ (ja, hoofdletters) schreef: “Renate heeft heel veel voor het Nederlandse feminisme betekend. Ze hield ons allemaal met de voeten op de vloer. Want vrouwen, zo zei ze, zijn geen heiligen. Net zo min als mannen.”
Hier zit My Sin dus, denk ik dan. Vanachter de mooiste etalage van de stad nodigen we je uit ál je hoeken, gaten en talenten in te zetten voor verleiding en de liefde, voor het leven zelf. Je bovenkant. Je voorkant. Je binnen-, onder- en achterkant. Je heilige én duivelse kant. Heel Lilith komt voorbij in onze paskamers. Naast je Eva ook je dónkere maan, je vuur, woede, puurheid, zelfs grootste onmacht terwijl je geeft en ontvangt.
Dit laatste is niet van Renate. Ook niet van Iris. Het is van Noor Bongers. Háár boek ligt nú bij Donner, 36 jaar na Dorrestein, met ergens ertussen Madonna die met Jean Paul Gaulthier, corset, katholieke symbolen en puntborsten het schopte tot icoon van de jaren ’90 – SM en alles erbij. Tot mijn verbazing zag ik ineens half My Sin op het podium uitgestald.
Terug naar Iris. Ze stuurt ons een column. Van Dorrestein. Over My Sin! Renate schreef hem voor OPZIJ toen we net open waren. ‘Klaar terwijl u wacht’ is de titel. “Ik ging met een van mijn vriendinnen naar de nieuwe sekswinkel in Rotterdam, die als enige in Nederland is gespecialiseerd in het vervullen van dameswensen, want wij hadden het tussenbeense besproken en ons bekreund over de arbeidsintensiviteit van zelfwerkzaamheid. Ook kloeg mijn vriendin over rugpijnen die zij in verband bracht met haar inspanningen. Onze gezamenlijke conclusie was dat het ons ontbrak aan adequaat gereedschap.” Ik grinnik van achter mijn scherm. Dorrestein weer: “Wat mijzelf betreft, ik was wat benauwd of mijn warenkennis niet tekort zou schieten. […] Inmiddels waren wij terecht gekomen bij de vitrines waarin de door ons begeerde goederen waren uitgestald. In zoveel verschillende soorten en maten – het leek het leven zelf wel.”
Grappig. Worden we 36 in december en is er eigenlijk al die tijd bar weinig veranderd. Ik vroeg me vaak af hoe wij overleefden, terwijl zoveel collega’s kwamen en gingen. Misschien omdat er al sinds Renate niets wezenlijks verandert aan ons DNA? Je voelt dat denk ik, als klant. De winkel wat mooier nu. De eigen productie verdwenen, maar niet die vitrines. Ellen en ik sjouwden drie jaar terug tweedehands mahoniekasten naar binnen en het werd meer boudoir. Maar nog steeds verleiding, spel, plezier en vertier voor mannen, vrouwen en alles ertussenin of juist eromheen.
Aan de Amerikanen hebben we onze leeftijd in elk geval níet te danken. Over Google schreven we eerder al beduusd – het censureert ons prachtige behang. En als ik uit nieuwsgierigheid ChatGPT vraag over mijn eigen winkel, dan schiet het bejubelde algoritme steevast in de stress. Hoe ik ook aanvlieg met mijn vraag, na een hoopgevend begin eindigt Chat’s gesprek abrupt in de modder met zinnen als “hmm… laten we een ander onderwerp proberen. Sorry daarvoor”. Of “sorry! Dit is mijn schuld, ik kan daar nu geen antwoord op geven. Waarmee kan ik je nog meer helpen”, om vervolgens wél braaf onze website te presenteren. Dat dan weer wel.
Zesendertig jaar terug namen vrouwen mannen de maat op zowat alles – en góed: religie, opvoeding, dominantie, geweld, noem maar op. Spelen met rollen in de slaapkamer was plots een dubieuze zaak. Dát zou ik niet meer terug willen, peins ik. Ben meer van die Lilith van hierboven. Ellen en ik vinden het trouwens nog altijd leuk wat we doen. Dit past mij, ook ook na 36 jaar en het straalt ook van Ellen’s posts op Insta.
Buiten is het lekker weer. Late herfst, maar wel mooi. Beetje Sint-achtig met muziek, warmte en prachtige kleding in de winkel. Klanten van alle leeftijden. En weet je? Ik ben met Engels bezig. Kan ik zonder gêne ieder te woord staan. Heb ook net geleerd hoe ik met telefoon betaal. Ellen leerde het me. Staat in mijn wallet. Verandert er tóch wat blijkbaar.
Lieve klant, we koersen op Kerst. De wereld is niet bepaald vredig. Maar dat is ze wel in onze winkel. My Sin is veiligheid. Openheid. Vrolijkheid. Onze ervaring geplakt aan jouw levenslust. Met Antigel en Aubade. Met LingaDore en Dita Von Teese. Met Manstore, Patrice Catanzaro, repair glide, geniepige klemmetjes en nog heel, héel veel meer. Ik heb goede zin. Wanna play?
Dorrestein’s column eindigt met ons adres en telefoon. Een aanbeveling 36 jaar terug. Ze geldt nog steeds. Kom je langs dus? Onze collectie is mooier dan ooit. Voor hardcore feministen en praktisch alle anderen.
Liefs, ook namens Ellen,
Wilma
